உயிரும் நீயே! உடலும் நீயே!

யோசிக்கிறேன்.
நீங்கள் என்னிடம் பேசிய முதல் வார்த்தை என்னவாய் இருக்கும். என் ஞாபகக்கூட்டில் சிக்கவில்லை. ஆனால் என் மழலைப் பருவத்தை நீங்கள் பிறரிடம் சொல்லி பூரித்துப் போகும் போதெல்லாம் என் மனம் மத்தாப்புக் கொளுத்தி விளையாடியுள்ளது. நீங்கள் எந்த சட்டை தைத்தாலும் மீதத் துணியில் எனக்கும் ஒரு கவுன் தைத்து போட்டு அழகு பார்ப்பீர்கள். என்னையும் தம்பிகளையும் ஒன்றாக அமர வைத்து உணவளிப்பீர்கள். எனக்குக் கோபம் வந்தால் உணவு வேண்டாம் என்று முரண்டு பிடிக்கும் போதெல்லாம் என்னைக் கட்டாயப்படுத்தி உணவு உண்ண வைப்பீர்கள். அதில் நீங்கள் மிகவும் மிடிவாதமாய் இருந்திருக்கிறீர்கள். இப்போதெல்லாம் யாராவது 'என் பிள்ளை உணவு வேண்டாம் என்று கூறிவிட்டது, அதனால் விட்டுவிட்டேன்' என்று கூறும்போது உங்களை அழைத்துவந்து அவர்களுக்கு ஓர் அறை விட சொல்ல வேண்டும்போல் எனக்குத் தோன்றும். நான் பள்ளி முடிந்து வீடு திரும்பும் போது ஒரு நாள் மோட்டார் சைக்கில் மோதி கீழே விழுந்துவிட்டேன். உங்களுக்குத் தெரிந்தால் கோபப்படுவீர்கள் என்று எண்ணி நீண்ட பாவாடை அணிந்து சிராய்ப்புக் காயங்களை மறைத்துக் கொண்டேன். சில நாட்களுக்குப் பிறகு யாரோ சொல்லக்கேட்டு பதறி ஓடிவந்து 'ஏன் சொல்லவில்லை' என்று கூறியவாறே என் காயங்களுக்கு மருந்து போட்டபோதுதான் உங்கள் கண்டிப்புக்கு நடுவில் பாசம் புறையோடிப்போயிருப்பதை உணர்ந்தேன்.      அந்த அழகான நாட்களின் ஆராதனை எனக்குள் இன்னும் சாயம் போகவில்லை அம்மா.                                                        நான் உங்களிடம் பேசிய முதல் வார்த்தை என்னவாய் இருக்கும். அதுவும் ஞாபகத்தில் இல்லை. நிச்சயம் உங்களுக்கு ஞாபகத்தில் இருந்திருக்கும்.                                                                     யோசிக்கிறேன்..                                                  நிச்சயம் ‘அம்மா’ என்ற வார்த்தைக்காகத்தான் என் இதழ்கள் முதன் முதலில் குவிந்திருக்கும். நான் உங்களிடம் பேசிய கடைசி வார்த்தையும் அம்மா! அம்மா! அம்மா!..தான்.

                                                                   நீங்கள் என்னிடம் பேசிய கடைசி வார்த்தையையும் யோசிக்கிறேன். ‘ வீட்டுக்குப் போகலாம்’ என்று என் கண்களை நேருக்கு நேர் பார்த்து சொன்னதுதான் கடைசி வார்த்தை. உங்கள் கடைசி வார்த்தையை பூர்த்தி செய்யும் ஆற்றலை எனக்குக் கொடுத்ததற்கு நன்றி அம்மா.                                                                                     என் வாழ்க்கையின் அஸ்த்திவாரத்தை ஆழமாய் ஊன்றி வைத்து உரமிட்டது நீங்கள்தான் அம்மா. உங்கள் வியர்வை எங்கள் வாழ்க்கை. எதையும் தைரியத்துடன் எதிர்கொள்ளும் ஆற்றலை எனக்கு அள்ளித் தந்ததும் நீங்கள்தான் அம்மா. பாசத்தைப் பகிர்ந்து கொள்ள எனக்குச் சொல்லிக்கொடுத்ததும் நீங்கள்தான் அம்மா. அம்மா என்றால் அன்பு என்பர். ஆனால் எனக்கு உங்களது அன்பு மட்டுமல்ல கண்டிப்பும்தான் கண்முன் விரிகிறது. என்னிடம் உள்ள பண்புகளை எண்ணி நான் கர்வப்பட்டதுண்டு. என் கர்வத்தின் சான்றிதழே நீங்கள்தான் என்றெண்ணும் போது காலம் கரைத்துச் சென்றது உங்கள் உடலை மட்டும்தான் என்பது எனக்குப் புரியாமலில்லை. 

நான் கல்வியைத் தொடர நீங்கள் வேலைக்குப் போனதும், இரவில் நீங்கள் உடல் வலியால் புரண்டு புரண்டு படுக்கும் போது அந்த வலி என் உறக்கத்தையும் கலவாடிப்போனதுண்டு. என் படிப்பு முடிந்து நான் வேலைக்குப் போனதும் முதலில் உங்களை வீட்டில் உட்கார வைக்க வேண்டும் என்று எண்ணிக் கொண்டதுண்டு. அப்படியே செய்தேன். உங்கள் எண்ணப்படியே நான் உத்தியோகத்தில் அமர்ந்ததும் உங்கள் சாதனைதான் அம்மா.                                      நான் எத்தனையோ ஓவியங்கள் வரைந்ததுண்டு. ஆனால் யாரும் தொட முடியாதத் தூரிகையால் அழகாக நீங்கள் வரைந்த உயிர் ஓவியம் நான்தான் அம்மா.                                     நீங்கள் திருமணம் முடித்து வந்து செய்த முதல் வேலை அப்பாவுக்குப் படிப்பு சொல்லிக்கொடுத்ததுதான் என்பதை அப்பா சிரித்துக் கொண்டே சொல்லும் போதெல்லாம் அவர் முகத்தில் ஒருவித பெருமிதம் தென்படும். அது உண்மைதானா என்று நான் உங்களைக் கேட்ட போது,               " உண்மைதான், படிக்காத ஒருத்தரை எனக்குக் கல்யாணம் செய்துவிட்டார்களே என்று எனக்கு வருத்தம். அதனால முதல்ல அவருக்கு படிப்பு சொல்லிக்கொடுத்தேன். இப்ப பாரு, எல்லா பத்திரிக்கையும் கட கடனு படிக்கிறாரு." என்று நீங்கள் சொன்னதுண்டு. நான் அப்போதெல்லாம் உங்களுக்குள் விழித்திருக்கு உயர் குணத்தைப் பற்றி ஆழ்ந்து சிந்தித்திருக்கிறேன். ஆமாம். பிறரின் குறைகளை மலையாக்கிக் காட்டாமல் கடுகாக்கி கரைத்துப் போடும் வித்தை உயர் குணமல்லவா. அந்த அழகான குணங்களை என் உயிருக்குள்ளும் ஊற்றி வைத்திருக்கிறீர்கள் அம்மா. அதனை அப்படியே எனக்குள் தேக்கி வைத்திருக்கிறேன்.                                                                                                                        எங்களது சிறு பிராயத்தில், எங்களை  ஒரே நேரத்தில் உட்கார வைத்து உணவருந்த வைத்ததுமட்டுமல்ல, எங்களுக்குள் கவனமாய் கைகோர்த்து ஒற்றுமையாக வாழவும் கற்றுக் கொடுத்தீர்கள்.  பண்புகளை சொல்லித் தந்தீர்கள். படிப்பை சொல்லித் தந்தீர்கள். சுயகாலில் நிற்க கற்றுக் கொடுத்தீர்கள். ஆனால் சங்கரனின் மறைவு உங்கள் சந்தோஷம் மொத்தத்தையும் அள்ளிச் சென்றபோது மீள முடியாமல் தவித்தீர்கள். உங்களை மீட்க முடியாமல் நாங்கள் தவித்தோம்.                                                                                                         உங்களுக்கு நோய் உடலிலோ மனதிலோ ஏற்படும் போதெல்லாம் ஓடோடி வந்திருக்கிறேன். நான் உங்கள் பக்கத்தில் வந்ததும் உங்கள் முகத்தில் ஓடும் வேதனை ரேகை அழிந்துபோவதை கவனித்திருக்கிறேன். நான் வேதனை கொள்ளக்கூடாது என்பதற்காக பல வேலைகளில் மௌனித்திருக்கிறீர்கள் என்பது எனக்குத் தெரியும். உங்களது இறுதி மூச்சை விடும் வரை அந்தப் பிடியைத் தளர்த்தவே இல்லையே. நாங்கள் அனைவரும் உங்கள் அருகிலேயே  இருக்க உங்களது கடைசி சுவாசம் எங்களை உரசிச் செல்ல அனுமதித்தது நாங்கள் செய்த தவம் தாயே.